Kilka słów

Nie mam pojęcia jak powinno się pisać o sobie. Wszelkie próby rozpoczęcia zdania od tradycyjnych: ,,Jestem” ; ,,Lubię” ; ,,Interesuję się” zawsze kończą się niepowodzeniem. Mówienie wprost, banalnymi konstrukcjami – czy nie świadczy o małej kreatywności, pustości człowieka? Zazwyczaj osoba, która ma coś do zaoferowania, tak przedstawia siebie by nie użyć żadnych oficjalnych zwrotów, w zasadzie… nie przedstawia się specjalnie, raczej daje się poznać przez pryzmat czasu, zachowania, wypowiedzi. Osoba wyjątkowa nie oczekuje by ktoś jej się opisywał, ona pragnie sama odkryć jego duszę i każdą tajemnicę, jaką skrywa.

             Jednakże, wypadałoby umieć powiedzieć o sobie kilka słów, prawda? Nawet dla samego siebie, dla własnego ego. Każdy musi wiedzieć kim jest, co lubi, co jest jego największym koszmarem. Trzeba dbać o własną wartość, bo kto będzie za nas to robił? Większość, a raczej wszyscy z małym wyjątkiem, nie starają się dostrzegać w drugim człowieku szczegółów. Widzą to co chcą widzieć, bądź nie zastanawiają się nad przyczyną niektórych zachowań. Zawsze miałam problemy z wypowiadaniem się na swój temat. Krępował mnie fakt, iż ktoś mógłby osądzić mnie jako osobę zuchwałą, egoistyczną. Z drugiej strony, uważałam, że nie mam do zaoferowania niczego ciekawego. Byłam – tak po prostu. Żyłam na świecie ze swoimi dziwactwami. A jest ich całkiem sporo…

             Muszę przyznać, że to również sprawia mi trudność – opisywanie swoich przyzwyczajeń, zasad itp. To część mnie, którą postanowiłam ujawnić. Jednakże, nigdy nie można liczyć na wylewność z mojej strony. Prawdziwą naturę zostawiam dla bohatera mojego wszechświata.

Pierwsze co możecie o mnie wiedzieć to fakt, iż jestem uzależniona od ładowarek – wszystkie moje telefony, laptop, tablet mają niezwykle słabą baterię. Zawsze po obudzeniu wypełniam swój rytuał – sięgam ręką z jeszcze nieotwartymi oczami po kabel do ładowania, gdyż po pierwsze: telefon jest kompletnie padnięty po odtwarzaniu przez całą noc muzyki, telefon musi umożliwić mi odczytanie porannej wiadomości. Wiadomości, która dodaje mi siły do działania. Daje mi determinację by przeżyć do weekendu. Nie, to nie to samo co czekanie na sobotnią imprezę. To o wiele silniejsze.

Nie znoszę owadów. Są małe, niby bezbronne ale jednak nigdy nie odmówią natręctwa. Największą niechęcią darzę osy. Może to i dziecinne ale za każdym razem kiedy je wyczuwam ( posiadam specjalny radar wykrywający osy, pszczoły, trzmiele w pobliżu) uciekam, chowam się za osobą stojącą obok lub zaczynam wydawać z siebie paniczny głos. Kiedyś o mało co nie zrzuciłam kobiety z wózkiem z kamiennych schodów w górach, przy jaskini, na wysokości. Co zabawne, tak jak ja wiem gdzie się kryją i na jakiej są odległości, tak one świetnie znają mnie. Paradoksalnie, kochają mnie tak bardzo jak ich nienawidzę.

Do dnia 12.06 nie miałam nikogo z kim mogłabym porozmawiać. Nie chcę by brzmiało to tak, że byłam totalnym odludkiem i nie zamieniłam z nikim ani jednego zdania. Nie, chodziłam do szkoły, przebywałam wśród ludzi w moim wieku. Ale to nie to samo. Bo przecież można być samotnym wśród ludzi… Ten rodzaj samotności jest chyba najbardziej bolesnym. Widzisz wokół siebie masę ludzi – są mili lub nie, rozmawiają z tobą albo czają się na uboczu, pomagają ci albo uprzykrzają życie. Czasem masz wrażenie, że może warto komuś z nich zaufać, otworzyć się, wpuścić do środka, lecz właśnie od razu po tym kiedy decydujesz się to zrobić, oni zadają ci ten ostateczny cios. Reasumując… Wszyscy udawali, że mnie lubią. Skąd wiem, że udawali? Można to rozpoznać, kiedy nie możecie znaleźć wspólnych tematów czy wspólnego zdania, a przy najbliższej okazji, w której można coś zyskać, zwracają się do ciebie z tym ,,szczerym” uśmiechem. Brzydzę się tym. Brzydzę się fałszerstwem. Właśnie dlatego nigdy nie miałam przyjaciół. Wszelkie nieudane próby zawarcia z kimś bliższego kontaktu kończyły się tak samo. Przez pierwsze kilka razy myślałam, że to ze mną jest coś nie tak. Potem, potem stwierdziłam, że tacy są ludzie. Normalni ludzie. Przyziemni. Szarzy. Popychający się w motłochu, wiecznie spieszący na coś, co nigdy ich nie zaspokoi. Gotowi do walki by sami mogli przetrwać. Nigdy nie chodzi im o dobro ogólne, zawsze o to indywidualne. To paradoksalne, że zwracam się o nich z taką niechęcią bo przecież sama jestem człowiekiem, prawda?

 Lubię wtapiać się w świat przy rytmach wybranej, mojej muzyki i wyobrażać, że jest on czymś więcej, czymś występującym tylko w wyobraźni, czymś wartościowym. Nagle każde zdarzenie na ulicy ma swoje odzwierciedlenie w muzyce. Każdy uśmiech człowieka, każde oburzenie, krok, ruch – wszystko tak bardzo pasuje do melodii i tonacji piosenki.

Nie potrafię się opalać. Nie lubię kiedy słońce świeci mi prosto w oczy, denerwuję się kiedy je zamykam bo wtedy nie zauważę lecącej osy. Dlatego zawsze od niego uciekam. Poza tym… posiadam niezwykłą trudność – moja karnacja chyba nie lubi być ciemniejsza od tej naturalnej. Nie wiem ile czasu zajęłoby mi siedzenie w słonecznym miejscu, rzadko kiedy mogę liczyć na opaleniznę

Co ciekawe, tak jak wcześniej wspomniałam, panicznie boję się os, podczas gdy nawet najstraszniejszy horror powoduje u mnie totalny spokój. Wszystkie teraz pojawiające się  na kinowych ekranach są po prostu śmieszne.

Czytam. Uwielbiam to robić, uwielbiam zasypiać na jawie z otwartą książką. Być, istnieć ale nie w świecie przyziemności, lecz gdzieś tam… W mojej głowie, innej rzeczywistości, wyobraźni. Ten świat zawsze daje mi poczucie pewności, że nie pasuję do schematów tego życia, że chcę czegoś więcej. Nie widzę sensu w pogoni za materią. Nawet, jeśli chodzi o książki – kocham nie fakt, że ma piękną okładkę, jest gruba, czy cudownie pachnie – liczy się przekaz i opowieść jaką niesie. Kunszt czytania nie byłby taki magiczny, gdyby nie historia zawarta w powieści.

Jestem uzależniona nie tylko od ładowarek ale i herbaty. Nie ma dnia, w którym nie wypiłabym chociaż szklanki. Uważam, że jest mi ona potrzebna do utrzymania dobrego samopoczucia, weny do pisania, wprowadzenia dodatkowego klimatu, obok włączonej muzyki, w pokoju, okrytej kocem.

 Moje myśli nie ograniczają się do jednej rzeczy. Jest ich tak dużo jak ilość nieprzeczytanych JESZCZE przeze mnie książek. Serio, łatwo się w nich pogubić. Sama często zapominam o co właściwie mi chodziło, gdyż skupiam się na kolejnych myślach. Przez dłuższy okres czasu miałam z tego powodu problem z zaśnięciem. Mieliście tak kiedyś, że przed snem zaczęliście się zastanawiać kiedy przyjdzie moment przejściowy między świadomością a zaśnięciem? Zaczęliście panikować, że on nie nadchodzi, że może nagle zaskoczy. Jak to jest zasypiać? Wiem, że nigdy. Kto się zastanawia nad takimi rzeczami?

No cóż, ja… Ja – osiemnastolatka wyglądająca na piętnastolatkę, ja – mała dziewczyna, która nie trawi ludzi i próbuje trzymać się swoich zasad w każdym dniu. Lecz wiecie… chyba każdy złamał chociaż raz swoją zasadę… To normalne. Inaczej, przegapilibyśmy najlepsze chwile życia. Biorąc pod uwagę, że każdy z nas jest człowiekiem i podlega prawom, zasadom moralnym, prawnym, za każdym razem gdy decyduje się przejść przez tory na drugą stronę peronu, rozpalić ognisko w lesie czy bezpodstawnie wjechać na ostatnie piętro hotelu, w którym nie jest zameldowany łamie owe postanowienia. Tylko, czy to właśnie nie te rzeczy, sprawiają nam największą frajdę? Czy to właśnie nie wtedy można poczuć to niezdarzające się zazwyczaj uczucie tętniącego życia? Do euforii wcale nie potrzebna jest paczka papierosów i alkohol na imprezie. Spróbujcie kiedyś wybiec na pustą przestrzeń w miejscowości o nazwie Koniec Świata – niezapomniane uczucie.

To wszystko może brzmi tak fascynująco lecz połowa z przytoczonych tutaj przygód wydarzyła się właśnie po 12.06.  I żadna z nich nie przytrafiłaby mi się bez niego. Doprawdy, można mówić, że rodzimy się tylko raz, lecz ja… Ja sądzę inaczej. Drugi raz rodzimy się w dniu, w którym po raz pierwszy się zakochaliśmy.

A to nasza historia. Historia pochłaniających się wszechświatów.